หลังจากผู้เขียนได้เล่น facebook มาระยะหนึ่งก็รู้สึกว่ามันไม่ได้แตกต่างจากโลกความจริงสักเท่าไหร่ ออกจะหนักข้อกว่าเดิมด้วยซ้ำ ความไร้สาระที่ต้องนั่งจิ้มแป้นคีย์บอร์ดนั่งดูว่าใครจะมาตอบคอมเม้นต์เรา หรือมานั่งดูความมีชื่อเสียงในหมู่เพื่อนมันช่างไร้สาระสิ้นดี บางคนเล่นไปแทบไม่รู้ด้วยซ้าว่าเอาเวลามาเปลืองกับ facebook เป็นวันๆ ซึ่งส่วนมากก็เอาเวลาทำงาน (บางคนทำงานราชการด้วย ผมจึงเข้าใจระบบราชการไทยได้อีกระดับหนึ่ง) มานั่งจิ้มแป้นดู social network เห่ยๆที่มีเฉพาะ สีน้ำกับสีขาว แต่ทุกอย่างมันก็ต้องมีเหตุผลครับซึ่งเหตุผลที่ผมได้เขียนด่าไว้ใน facebook เมื่อก่อนก็ทำให้เพื่อนๆผมได้สำเหนียก (ส่วนมากมีปฏิกิริยาทางลบ) แถมยังบอกกับตัวผมเองว่า เขาเข้ามาเล่นเพื่อคลายเครียดเอ็งซีเรียสไปหรือเปล่า "ใช่ครับผมซีเรียส" แถมเป็นซีเรียสที่อิสระที่สุดในโลกเสียด้วย ถึงอย่างไรเสีย facebook ก็มีส่วนดีของมันครับ ถ้าหากคุณเป็นคนที่รักเพื่อนมาก (สำหรับผมอาจจะมีเพื่อนเยอะก็จริงแต่อุปนิสัยหรืออุดมคติแตกต่างกันค่อนข้างสูง) facebook อาจตอบสนองคุณได้มาก แต่ผมว่าบ้างครั้งก็ไม่จำเป็นต้อง add เพื่อเสริมบารมี (ว่ากูเพื่อนเยอะ) บางคนไม่เจอกันเป็นเวลาสิบๆปี ไม่เคยโทรหาซักกริ๊งด้วยซ้ำตลอดชีวิต ดันจะมาซาบซึ้งกันอีตอนมี facebook นี่เหรอ ผมว่ามันไร้สาระ (ผมว่าเจตนาที่แท้จริงไม่ใช่แค่ซาบซึ้งหรอก) บางคนมีเพื่อนเป็นพันๆ (จริงๆแล้วตอนเรียนมันมีเพื่อนเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ ตังค์สัก 5 บาทไม่เคยกระเด็นจากกระเป๋ามัน) ดันจะมาป็อปปูลาริตี้เอาตอนนี้ มันก็เหมือนสร้าง สิ่งกำบังตาไว้หลอกตัวเอง หลอกสังคม อีหรอบเดิม....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น